74# Nienawidzę cię cz. II

A więc jest druga część ;D 

Mam nadzieję, że wam się spodoba.

Zapraszam do czytania i komentowanie :* <3

____________________________________

Przez kolejne dziesięć minut, analizowałam sytuację, która zaszła między mną i Harry. Cały czas nie mogłam uwierzyć w to, że byłam tak bardzo naiwna. Po dalszych rozmyślaniach, postanowiłam wrócić do domu.

B: Lizz obiad już gotowy, gdzie ty byłaś tak długo?

Obiad gotowy? Zerknęłam na zegar mała wskazówką wskazywała dwójkę. Jak to możliwe, że czas spędzony z Harry tak szybko biegnie?

Usiadłam do stołu i zjadłam wszystko co podała mi babcia.

B: Mogłabyś zanieść do pani Jonson?

Babcia wskazała mi paczkę leżąca na stole.

L: ymm.. muszę?

Babcia spojrzała na mnie pytającym wzrokiem, chcąc uniknąć zbędnych pytań, zabrałam paczkę i wyszłam z domu. Po drodze do Pani Jonson, która niestety była zbyt krótka, abym mogła zdobyć się na jakieś głębsze refleksje. Zastanawiałam się co powiem, gdy drzwi otworzy mi Harry. Jak później się okazało, nie miałam się nad czego obawiać, bo drzwi otworzyła mi jak zwykle uśmiechnięta Pani Jonson. Kobieta zaproponowała abym weszła na kubek gorącej czekolady i mimo że miałam na to ogromną ochotę stanowczo odmówiłam. Pani Jonson lekko zawiedziona, odebrała paczkę i zniknęła za zamykającymi się drzwiami. Najwidoczniej jednak uniknięcie  natknięcia się na Harrego, było nie możliwe. Odwracając się wpadłam na chłopaka, a dokładniej pośliznęłam się i chcąc w jaki sposób załagodzić upadek, odruchowe chwyciłam Harrego, ciągnąc  go za sobą. Przeklinałam kilka razy, po czym skierowałam swoje oczy na chłopaka.

H: Nie wiem jak ty, ale ja wole być na dole.

Harry zaczął poruszać brwiami w górę i dół

L: Cham!

Chciałam podnieś się z ziemi, jednak Harry przyciskał mnie na tyle mocno, że nie byłam w stanie tego zrobić.

L: Czy możesz ze mnie wstać?

Posłałam mu wredny uśmiech, jednak on mnie zignorował.

H: Mówiłem ci że na mnie le...

Wiedziałam co chce powiedzieć, dlatego mu na to nie pozwoliłam i najzwyczajniej w świecie, jak gdyby nigdy nic pocałowałam go...

*Perspektywa Harrego

H: Nie wiem jak ty, ale ja wole być na dole.

Zacząłem poruszać brwiami w górę i dół, co jeszcze bardziej zdenerwowało Lizzi.

L: Cham!

Bardzo bawiło mnie jej zachowanie, nie była taka jak inne dziewczyny. I to mnie w niej pociągało

Lizz chciała podnieś się z ziemi. Jednak delikatnie ją przycisnąłem, nie dając jej tej możliwości.

L: Czy możesz ze mnie wstać?

Puściłem jej prośbę mimo uszu.

H: Mówiłem ci że na mnie le...

Lizzi nie dała mi dokończyć, po prostu mnie pocałowała. Mimo że pocałunek był krótki i dość nie spokojny, podobało mi się.

 Wiedziałem że ta dziewczyna to totalny absurd! Z jednej strony mnie nie  nawiedzi, ale z drugiej, gdzieś tam głęboko, liczy na coś więcej. Uśmiechnąłem się w jej stronę.

H: Nie możesz mnie tak po prostu całować.

Lizz lekko spanikowana i czerwona ze wstydu, popatrzyła na mnie pytającym wzrokiem.

H: Jeszcze się zakocham a co wtedy zrobimy?

Lizz westchnęła głęboko, odepchnęła mnie delikatnie na bok i podniosła się z ziemi. Skierowując kroki w stronę domu jej dziadków. Zrozumiałem, że to nie tędy droga. Lizz jest raczej z tych dziewczyn, które potrzebują ciepłego i wrażliwego faceta, dlatego szybko podniosłem swoje ciało i pobiegłem za nią.

H: Słuchaj Lizz ymm.. przepraszam nie powinienem się tak zachować. Może w ramach przeprosin dasz się namówić na spacer?

Posłałem jej jeden z moich najsłodszych uśmieszków. Dziewczyna spojrzała głęboko w moje oczy. Byłem pewny, że już jest moja. Po czym powiedziała.

L: Nie.

Nie? Jak to nie? Nie zgodziła się... to nie możliwe!

H: Ej czekaj! Dlaczego nie?

Nie odpowiedziała. Nawet się nie odwróciła.

Zrozumiałem, że będę musiał się trochę napracować, zanim wskoczy mi do łózka, ale w końcu nazywam się Harry Styles i kocham takie wyzwania.

m.